Jak sami zobaczycie za chwilę, medialny wizerunek urzędnika skarbowego nigdy nie miał ciepłego odcienia. Poniżej znajdziecie felieton, który uchyla rąbka tajemnicy otaczającej pewną nominację... Tekst z Ilustrowanego Kuryera Codziennego podesłał Agatokles (dzięki!), znajdziecie go pod tym LINKIEM - przepisałam dla Was, bo z pdf źle się czyta. Pisownia, oczywiście, oryginalna.

Kraków, środa, 29 lipca 1931

W. RAORT.

Karjera Hilarego Śruby

Nominacja Hilarego Śruby na naczelnika wydziału w departamencie egzekucyjno-obrotowym wywołała łatwo zrozumiałe zdziwienie w kołach jego znajomych, kolegów i przyjaciół. Nikt nie przypuszczał nawet, aby ten mały, zasuszony i niepokaźny człowieczek mógł kiedyś osiągnąć tak wysokie stanowisko, przeskoczywszy nadomiar kilkuset swoich kolegów starszych rangą i latami służby. Zachodzono w głowę i snuto najrozmaitsze domysły na temat tego nagłego i niespodziewanego awansu. 

Byli tacy, którzy twierdzili, że Hilary Śruba jest przyczajonym szwagrem jednego z wpływowych ministrów; inni zapewniali, że Śruba jest zakonspirowanym legjonistą, a jeszcze inni dawali słowo honoru, że Hilary Śruba był swego czasu adiutantem pułkownika Wieniawy Długoszewskiego. Tymczasem – nic podobnego! Hilaremu Śrubie nie śniły się nawet takie wysokie koneksje. Ot, zwyczajnie, przyszedł do biura, jak codziennie od lat przychodził i nagle został wezwany do  ministra. O czem, jak i co mówili – nikt do dnia dzisiejszego nie wie. Dość, że po pół godzinie wyszedł pan Hilary Śruba z gabinetu ministra, z aktem nominacyjnym na naczelnika wydziału w departamencie egzekucyjno-obrotowym. Z ust wiarygodnych świadków wiemy także to, że Śruba opuściwszy gabinet ministra, zasiadł, jakby nic, do swego biurka i urzędował normalnie, jak wszyscy inni. Dopiero przed godziną trzecią zawezwał do siebie swego dotychczasowego szefa i z miejsca go zredukował, na podstawie jakiegoś specjalnego paragrafu ustawy o funduszu turystycznym. Domysłom nie było końca. Tu i ówdzie przebąkiwano, że pan Hilary Śruba jest upatrzony na piątego wiceministra i że jego wpływy sięgają tak wysoko, że zwyczajnemu śmiertelnikowi nawet strach o tem pomyśleć. Tymczasem – jak już powiedziałem – nic podobnego! Faktyczną tajemnicą tej nadspodziewanej i zawrotnej karjery, były tylko i jedynie, idealne wprost kwalifikacje pana Śruby na stanowisko wysokiego urzędnika skarbowego. U ołtarza poznano się wreszcie na nim i oceniono tak, jak na to zasłużył. Wszelkie zatem plotki, domysły i gadaniny, nie mają najmniejszego sensu, gdyż Hilary Śruba dopiął wysokiego szczebla swojej kajery tylko na podstawie osobistych kwalifikacyj i idealnych wprost walorów, które znamionować powinny każdego urzędnika służącego w skarbowości. O tych niezwykłych zaletach Hilarego Śruby wiedziałem i ja oddawna. A wiedziałem dlatego, że człowiek pisujący feljetony  z życia współczesnego, o wszystkim wiedzieć musi. Korzystając z tego przywileju, pozwolę Wam nawet wniknąć w prywatne życie pana Śruby, a sami osądźcie, czy ci, którzy go desygnowali na tak odpowiedzialne stanowisko, nie mieli racji. Ograniczę się tylko do jednej sceny z prywatnego życia Hilarego Śruby, która miała miejsce w przededniu jego awansu, a myślę, że z tego ułamka naocznie się przekonacie, jak bardzo ten człowiek nadawał się na to wysokie stanowisko i ile korzyści przysporzyć nam może w dziedzinie skarbowości.

A było to tak:

W przededniu jego nominacji, weszła do pokoju żona pana Śruby, pani Honorata, z domu Biurokracka i stanąwszy przed swoim mężem w chwili, kiedy zapinał szelki, rzekła krótko i nie bez pewnej nieśmiałości:

- Kaszlę bardzo już od trzech tygodni i muszę pójść do lekarza!...

- Do lekarza nie pójdziesz – odparł pan Śruba – ale za to możesz sobie kupić małą flaszeczkę syropu przeciw kaszlowi za 65 groszy. Proszę cię Honorato, nie krzyw się i nie przeszkadzaj mi, bo spieszę się do biura… Przyznaję ci więc, za przedłożeniem mi oryginalnego i ostemplowanego rachunku, dodatek w kwocie 45 groszy, którym obciążam nasz fundusz domowej pomocy lekarskiej,  jako uzupełnienie do istniejącego już starego funduszu tejże pomocy, w kocie 20 groszy.

- Ależ Hilary, gdzież ja dostanę za 65 groszy flaszeczkę syropu – zaszlochała pani Honorata.

- Na twój rekurs w sprawie przyznanego ci kredytu, zawiadamiam cię, jak następuje:  Nasz miesięczny fundusz gospodarstwa domowego wynosi, jak ci wiadomo, 345 złotych 63 groszy. – W tej przyznanej ci kwocie mieści się nasze normalne wyżywienie i utrzymanie. Wobec urzędowo i przez ekspertów stwierdzonego faktu, że syrop przeciw kaszlowi zawiera tylko 1 i 2/3% właściwych środków leczniczych, zaś w 98 i 1/3% zawiera wyłącznie środki spożywcze jak sacharyna, kunerol, klajster i drobne witaminy, przeto równoważnik pieniężny za te środki spożywcze, zaliczony już poprzednio w rubryce funduszu gospodarstwa domowego, byłby ponownie zalikwidowany  i niewłaściwie na rachunek funduszu gospodarstwa zapisany. Rzecz oczywista, że cena kupna syropu przeciw kaszlowi, wstawiona w budżet funduszu gospodarstwa domowego, zamiast do budżetu funduszu domowej pomocy lekarskiej, nie mogłaby być przezemnie uznana i przyjęta. Okazałaby się bowiem nadwyżka w budżecie funduszu gospodarstwa domowego, kosztem kwoty, zarachowanej z funduszu domowej pomocy lekarskiej. Byłby to nonsens, nie mający żadnego uzasadnienia prawnego, ani formalnego, ani rzeczowego…

- Ależ Hilary, bój się Boga – przerwała pani Honorata.

Pytam: Czyż nie mieli racji tam, u ołtarza, powołując Hilarego na odpowiedzialne i wysokie stanowisko w służbie skarbowej?...

- Mieli!